จูบบุหรี่

รู้สึกเหมือนฉันกำลังจูบเขา...ขณะทาบริมฝีปากลงบนรอยเม้มที่ปลายมวน

กระจกกั้นระหว่างเรายังคงอยู่ ใสกระจ่าง มันติดตามไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะในสถานที่มีผู้คนหรือว่างวาย

แม้ในขณะที่เดินเคียงกันไปริมถนน เราก็ยังต้องดิ้นรนเรียกหาคนอื่นมาสมทบ

            การรักษาพื้นที่ว่างไม่ใช่เพียงมารยาท มันเป็นสิ่งที่เราสองต้องรู้โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยวาจา

            ผู้ชายอายุ ๔๐ ไม่ใช่วัยรุ่นแม้จะเพิ่งเริ่มต้นความสำเร็จ เช่นเดียวกันหญิงสาววัยสามสิบต้นก็ต้องมีวุฒิภาวะพอที่จะรู้ว่าในปรารถนาอันลึกเร้น เธอทำได้เพียงมองตาและส่งยิ้มให้เขา

          ไม่บังอาจแม้จะแตะแค่ปลายนิ้ว

            ...

            ฉันเห็นมือเขาสั่นน้อยๆ ขณะจุดบุหรี่

            เขาเอียงหน้านิดๆ ก้มลงมองเปลวไฟที่เริ่มไหม้ลามปลายมวน

            ริมฝีปากที่คาบก้นกรองเผยออย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่ามันจะเปื้อนความชื้นเป็นร่องรอย

เขาช่างไม่รู้เสียเลยว่าฉันอยากให้เขาดูดเม้มและสืดควันเขาไปก่อนสักอึกใหญ่ก่อนจะยื่นมาให้

            แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ริมฝีปากเขาก็ประทับรอยบางเบาไว้แล้ว

            “มันแรงนะ” เขาหันมาบอกแล้วมองเลยไปทางอื่น ระริกรื่นในแววตานั้นยังเหมือนเดิม เหมือนจะชิดใกล้แต่ก็คล้ายจะห่างเหิน เป็นเขาในแบบที่เขาเป็น

แต่ฉันไม่สนใจหรอก ขอแค่ให้ได้ฝันถึงเขาเท่านั้นก็พอ

            ซองบุหรี่กับไฟแช็กวางอยู่บนโต๊ะ แค่ฉันขอบุหรี่สักมวนแล้วหยิบมันมาจุดก็จบ เขาอาจไม่คิดอะไรเลยกับการจุดบุหรี่มวนใหม่แล้วยื่นให้ผู้หญิงคนหนึ่ง

            แต่สำหรับฉันบุหรี่มวนที่ยื่นมาให้นั้นมันช่างหอมหวานและยวนยั่ว

ความรู้สึกนั้นอ่อนหวาน เจ็บปวด แต่ก็แสนสุข

เราต่างรักษากระจกกั้นอันนี้ไว้ ให้มองเห็นกันทุกหนแห่ง รักษาอย่างดีที่สุดไม่ให้มันแตก

...

ฉันจูบเขาที่ปลายมวน ซ้ำแล้วซ้ำอีก

ควันบุหรี่ลอยเป็นสายอ้อยอิ่ง ไม่มีใครอื่นเลยในระเบียงร้านกาแฟแสนงามแห่งนั้น

เราคุยกันเรื่องการงาน สถานที่เที่ยวท่อง และความฝันที่เราต่างไม่มีกันและกันในนั้น

ไม่อยากขยี้ก้นบุหรี่ทิ้งเลยแต่ปลายก้นกรองเริ่มลามไหม้จนนิ้วคีบผ่าวร้อน

จูบบุหรี่เป็นเช่นนี้เอง ตอนจบมันไม่อร่อย เพราะร้อนลวกและจำต้องจากลา

...

ฉันมองเถ้าบุหรี่มวนนั้นที่ปนเปอยู่กับบุหรี่ที่สูบแล้วมวนอื่นๆของเขา

เราต่างรู้ว่ามันเป็นยาพิษ...แต่ทำไมเราถึงยอมให้มันอยู่กับเราเสมอ

ทุกครั้งบุหรี่และกระจกจะอยู่กับเรา ทำหน้าที่สัตย์ซื่อ

และฉันได้จูบเขาเป็นร้อยครั้งแล้วในรอบหลายปีที่ผ่านมา

ทำไมเขาจะไม่รู้เจตนาของฉัน

“ขออีกตัวได้ไหม?”

เขาขยับตัวจะหยิบซองบุหรี่ในจังหวะที่ฉันขยับขายกขึ้นไขว่ห้างแล้วหัวเข่าไปโดนพื้นโต๊ะข้างใต้จนสะเทือน ซองบุหรี่เลื่อนไหลมาตรงหน้าหมิ่นเหม่จะตกลงมาที่ตัก

ฉันรีบตะครุบไว้ในจังหวะที่เขาทาบมือลงมาประกบ...อุ่นวาบ

เป็นครั้งแรกที่เราถูกเนื้อต้องตัวกันในดินแดนลี้ลับ

เป็นเรื่องตลกเหลือเชื่อที่คนผ่านโลกมาโชกโชนสองคนไม่อาจหาญกล้าแม้จะแตะปลายนิ้วกัน

ฉันเลื่อนซองบุหรี่ไว้ในอุ้งมือเขา ค่อยๆขยับปลายนิ้วจากลาอ้อยอิ่ง

ระหว่างที่จ้องมองเขาจุดบุหรี่ ฉันเห็นรอยร้าวจุดเล็กๆ ที่มุมหนึ่งของกระจกกั้น อีกไม่นานมันคงแตก

แต่วันนี้...วันนี้ขอจูบบุหรี่อีกสักครั้งนะ

.....

ทดลองเขียนเรื่องสั้น...สั้นๆ ไม่เกิน ๓๐ บรรทัด  เรื่องนี้ดาลใจจากเถ้าบุหรี่

สุมิตรา จันทร์เงา

๐๕ ๑๑ ๑๕