ดอกลมแล้ง

กลางลมแล้งปีก่อน

ผู้หญิงสองคนเคลื่อนที่ไปบนถนนหลวงมุ่งหน้าสู่หุบเขาทางภาคเหนือ

สองฟากฝั่งถนนสะพรั่งไปด้วยต้นคูน  

สีเหลืองพราวข้างทางพลิ้วลมกรรโชกผ่าน กลีบเหลืองบางสว่างไสวปลิวคว้างอยู่กลางอากาศ

บ้างร่อนลงเนิบช้า บ้างลอยพรูกรูเกรียวไปตามจังหวะลม

หว่านกลีบหวานอยู่ตามผืนดิน

...

เคยเห็นอะไรที่สวยจนหัวใจทั้งดวงร้าวไหม?

ดอกคูนเหลืองสะพรั่งบีบหัวใจสองดวงแทบปริแตก

เหลืองสวยอะไรอย่างนี้  ใครหนอมาเนรมิตทางหลวงแสนงามไว้ให้ชื่นชมตระการตาในฤดูลมแล้งที่ความร้อนแผดเผาผิวกายแทบไหม้พองแต่สีเหลืองทองไสวกลับอาบหัวใจให้ชุ่มเย็น

นาทีนั้นเพื่อนรวมทางสองคนพลันตระหนักว่าเรื่องราวระหว่างทางน่าสนใจยิ่งกว่าเป้าหมายที่เรากำลังมุ่งหน้าไป

...

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราต่างรู้สึกว่ากำลังเดินทางอยู่บนถนนสวยที่สุดสายหนึ่งในประเทศนี้

มีกำแพงดอกไม้โอบล้อมเราไว้ทั้งซ้ายขวา

ผิวจราจรเรียบ ถนนกว้างใหญ่ มีเกาะกลางยาวเหยียดกว่า 300 กิโลเมตร

มีช่วงขึ้นลงเนินให้วัดกำลังรถได้สนุก มีโค้งงามๆให้ชลอคันเร่งรับดงดอกคูนข้างหน้าที่โผล่มาล่อสายตาวิบวิบ

เป็นการขับรถที่สนุก ด้วยความบันเทิงแสนวิเศษ ทั้งเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งวิวนอกหน้าต่างเพลินตาเพลินใจ

โลกใต้ฝ่าเท้าที่เรายืนหยัดอยู่ราวกับมิใช่โลกใบเดิม

...

แต่ละต้น แต่ละพุ่ม แต่ละช่อในกิ่งก้าน สีเหลืองหวานนั้นไม่มีซ้ำเฉด

เป็นสีที่ไม่อาจอธิบายว่าเหลืองของดอกคูนนั้นเป็นเหลืองแบบไหน

เพราะมีทั้งน้ำหนักเข้มข้น มีทั้งความเบาบาง มีทั้งเหลืองอ่อน เหลืองแก่

เหลืองทองตระการ เหลืองเบิกบาน เหลืองละไม

และเหลืองอะไรบางอย่างที่โปร่งแสง คล้ายโปร่งใส สว่างไสวไปทั้งต้น

ยากนักที่จะหาสีมนุษย์สร้างมาเทียบเทียม

นี่คือดอกไม้ประจำชาติอันทรงเสน่ห์ของเรา

ดอกไม้ที่ไม่เคยผิดนัดกับฤดูร้อน

ไม่เคยฟูมฟายกับฝนแล้งหรือน้ำหลาก

เมื่อถึงเวลาก็ปลิดใบทิ้งต้น

ปล่อยสายสร้อยระย้าผลิดอกไสว

เหลืองละลานตาพลิ้วปีกรำเพยลม

ปีนี้น้ำฟ้ามาทักทายพร้อมสายลมร้อน เราจึงเห็นคูนแตกใบเขียวอยู่เคียงกับดอกพราวแปลกตา กลีบดอกที่เข้มก็คล้ายจะอ่อนจางลง

น้ำ ดิน ลม แดด ไม่เคยบิดพริ้วต่อหน้าที่ของตัวเอง

ยังเป็นตัวแปรสำคัญต่อสัญญาณชีพของสิ่งมีชีวิตทุกระดับสกุล

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกขอบคุณผืนพิภพที่สร้างโลกให้งามตระการได้เพียงนี้

...

กำแพงสีเหลืองสองฟากฝั่งถนนแน่นขนัดสวยงามที่สุดช่วง 50 กิโลเมตรสุดท้ายก่อนเข้าสู่ตัวเมืองเพชรบูรณ์

เราจอดรถเป็นระยะเพื่อชื่นชมสีสันเหล่านั้น

ออกไปยืนสูดสายลม ชมแสงแดดที่ไล้อยู่ตามพื้นผิวของทุกสิ่ง โดยเฉพาะบนพวงระย้าของดอกคูน

แดดใสแต่ไม่ร้อนจัด ลมแล้งปีนี้ไม่อ้าวแบบที่เคยรู้สึก อาจจะเป็นเพราะฝนมาเร็วเหลือเชื่อ

บางคนบอกว่าโลกกำลังส่งสัญญาณเตือนบางสิ่งบางอย่างถึงความวิปริตแปรปรวนที่เกิดขึ้น

แต่ “ราชพฤกษ์” เหลืองละออก็ยังชูช่อตามรอบฤดูกาลเป็นปกติของมัน

ยืนอยู่ริมทาง ต้นไม้สีหวานที่ห่มคลุมเราส่ายไหวโยนกิ่งไปมาในสายลม

กลีบบางเบาราวกับไร้น้ำหนักเคลื่อนตัวร่อนต่ำราวสายฝนโปรยปราย หว่านสายสีทองพรูพรั่งพรมผิวกระด้างของผืนดิน

บางส่วนหล่นอยู่แถวใต้โคนต้น บ้างติดอยู่ตามปลายยอดหญ้า เหมือนใครมาโปรยทองทาเอาไว้

            พอเครื่องจักรสี่ล้อเคลื่อนผ่าน แผ่นทองสีเหลืองหม่นก็ฟุ้งกระจาย ลอยฟ่องไปตามแรงเป่า

ลอยลมแล้วหล่นร่วง รอบแล้วรอบเล่า

            ...

เสียดายนัก เสียดายดอกลมแล้ง

ราชพฤกษ์เป็นต้นไม้ประจำชาติไทยแท้ๆแต่เราไม่เคยสร้างเรื่องราวใดของไม้สวยต้นนี้ให้ผูกพันอยู่กับวิถีชีวิตผู้คนในชาติเลย

ทำไมเราไม่มีเทศกาลดอกคูนบานให้คนทั้งหมู่บ้านออกมากินดื่มเฉลิมฉลองกันเอิกเกริกเหมือนกับที่ชาวญี่ปุ่นแห่แหนกันออกไปชมดอกซากุระที่บานเพียงปีละไม่กี่วัน

ทำไมผู้มีอำนาจของประเทศนี้ไม่หาที่ทางในเมืองใหญ่ปลูกต้นไม้ประจำชาติให้เป็นป่าดอกคูนนับหมื่นนับแสนต้นที่บานสะพรั่งอยู่กลางเมืองพร้อมกันเป็นดงบ้าง

สีเหลืองเบิกบานของดอกคูนมิได้ด้อยความงามไปกว่าซากุระเลย เมื่อถึงเวลาก็ทิ้งใบทะยอยบาน สะพรั่งต้น แถมบานนานบานทนจนลืม

แปลกนัก แปลกจริงๆ เราต่างแข่งกันเฟ้นหาคำขวัญและสัญลักษณ์ต้นไม้ประจำจังหวัด ประจำสถาบัน ฯลฯ มากมายก่ายกองแต่กลับมิได้ตระหนักในเนื้อแท้คุณค่าของสิ่งเหล่านั้น

...

ท้ายที่สุดลมแล้งของปีนี้ก็จะพัดผ่านไป

เปิดทางให้ลมฝนกรรโชกซัดในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ดอกลมแล้ง เมื่อถึงอายุขัยก็จะลาโรย ค่อยๆปลดสายสร้อยหลุดร่วงออกจากก้านกิ่ง

นี่คือสิ่งที่โลกเพียรสอน

สรรพชีวิตไม่จีรังยั่งยืน

ดอกไม้บานแล้วโรย ชีวิตเกิดแล้วแล้วดับ เป็นธรรมดา

...