โอซาก้าใต้ฝ่าเท้า (๓)

พลาด...จึงต้องเผื่อ

........

ตอนที่เราไปถึงสนามบิน วิ่งบมาถึงทางออกก็ไม่ทันรถไฟเสียแล้ว เพราะเวลาตอนนั้น ๐.๐๙ น.

ทุกการเดินทาง สถานการณ์คับขัน ฉุกเฉิน ไม่เป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้เกิดขึ้นได้เสมอ ขอบอกว่าต้องเตรียมใจเตรียมกาย เตรียมรับมือเผื่อไว้เลย

บริเวณท่ารถย่านนัมบะที่ส่งเราลงจากรถโดยสาร

ก่อนที่เราจะเดินทางสองวันสนามบินดอนเมืองปั่นป่วนด้วยคำสั่งเข้มให้ตรวจค้นสัมภาระละเอียดยิบตั้งแต่ก่อนเช็คอิน อันเนื่องมาจากนิยายสั้นขนาดยาวที่ “แจ๊ดปืนจิ๋ว” สร้างเรื่องเอาไว้จนปั่นป่วนไปทั่วประเทศทำให้ผู้โดยสารตกเครื่องบินกันระนาวและออกมากระหน่ำด่าการท่าอากาศยานแห่งประเทศไทยทางโซเชียลเน็ตเวิร์คในประเด็นที่การตรวจนี้ไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าทำให้คนส่วนใหญ่ไม่ได้เผื่อเวลาไว้จึงเกิดเรื่องวุ่นวายที่สนามบินตลอดวัน       

ดังนั้น ผู้โดยสารที่จะเดินทางผ่านสนามบินดอนเมืองจึงถูกเตือนให้เผื่อเวลาไว้อย่างน้อย ๓ ชั่วโมงสำหรับการเดินทางภายในประเทศและ ๓ ชั่วโมงครึ่งถึง ๔ ชั่วโมงในเที่ยวบินต่างประเทศ...พวกเราก็ปั่นป่วนสิ ต้องเลื่อนเวลานัดหมายเร็วขึ้นอีกชั่วโมงครึ่งจากเดิมที่เผื่อเวลาไว้เต็มที่แค่ ๓ ชั่วโมง ยังโชคดีที่เพื่อนส่วนใหญ่ซึ่งมาจากอุดรฯเดินทางถึงดอนเมืองตั้งแต่เช้าส่วนไฟลท์แอร์เอเชียX ไปโอซาก้าเป็นไฟลท์บ่ายสามโมงครึ่งมาตรการนี้ก็เลยไม่ได้สะดุดฝัน...

เวลาประมาณตี ๑ เศษกลางเมืองโอซาก้า

แต่สุดท้ายเมื่อโดนรุมด่าเสียจนหูดับการท่าฯก็จำต้องยกเลิกมาตรการดังกล่าวในอีกสองวันถัดมา เพราะถึงจะค้นกันขนาดนี้มันก็ไม่ได้ช่วยเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัยอะไรเลย เป็นการแสดงขายผ้าเอาหน้ารอดเท่านั้นเอง เนื่องจากบรรดาผู้ใหญ่ในบ้านเมืองนี้ที่มียศมีตำแหน่งมีอำนาจวาสนาบารมี ทั้งที่ยังสวมหัวโขนอยู่และถูกถอดทิ้งไปแล้วที่เรียกกันโก้ๆว่าผู้โดยสารวีไอพี.นั้น ถ้าสันดานเดิมยังหุ้มอยู่พวกเจ้าหน้าที่ขี้ข้าก็คงจะยังรักษามาตรฐานการอุ้มขึ้นเครื่องบินช่องทางพิเศษอยู่เหมือนเคย(ฮา)

หน้าตึกที่เราเดินผ่าน

เรื่องอยากขนอะไรออกไปนั้นอย่าว่าแต่ปืนจิ๋วเลยเงินสดเป็นสิบๆกระเป๋าก็ทำได้จ้า!!!

แต่ช่างหัวการท่าฯมันเถอะ เรามันผู้โดยสารคนเดินดินธรรมดาก็รักษากฏกติกามารยาทตามแบบประชาชนคนไทยเอาไว้ปลอดภัยที่สุด ทุกคนไปก่อนเวลาเครื่องออก ๓ ชั่วโมงตามมาตรฐาน ผ่านทุกด่านด้วยความรวดเร็วเพราะมนุษย์ป้าและมนุษย์ลุงต่างเข้มงวดในเรื่องใช้กระเป๋าเล็ก เบา หิ้วขึ้นเครื่องเองทุกใบ

ซึ่งโดยเฉลี่ยแล้วแต่ละคนมีของในตัวสองชิ้น คือกระเป๋าเสื้อผ้ากับแฮนด์แบ็ก(หรือเป้สะพาย) ต่างคนต่างช่วยตัวเองไม่มีใครทำตัวเอื้ออารีถือให้ใคร แม้แต่สามีภรรยาก็เถอะ(มีสามีภรรยาในทริป ๑ คู่ แต่ถูกจับแยกไม่ให้นอนห้องเดียวกันด้วยข้อจำกัดเรื่องที่พัก)

เดินผ่านถนนแบบนี้ประมาณ ๒๐ นาที

ผู้ชายในทริปทุกคนผอม แข็งแรง ปราดเปรียว ผู้หญิงในทริปรูปร่างหลายขนาดไหลเลื่อนไปตามอายุ แต่ไม่มีใครผอม(อิอิ) ตั้งแต่ระดับท้วมพองามยันป้าอ้วนปลาพยูนตัวนี้ คนอายุน้อยสุด ๔๘ มากสุด ๗๐ และไม่ต้องเตือนกันให้มากความ แต่ละคนย่อมรู้สภาพของตัวเองดีว่ามีความสามารถที่จะหอบหิ้วอะไรได้ขนาดไหน

ดีหน่อยที่ขากลับนั้นน้องจุ๋มเธอแนะนำให้พวกเราซื้อน้ำหนักกระเป๋าสำหรับโหลดขึ้นเครื่องกันคนละ ๒๐ กิโลกรัม (ค่าธรรมเนียม ๗๐๐ บาท) ซึ่งเป็นน้ำหนักขั้นต่ำของแอร์เอเชียที่เปิดขายสำหรับไฟลท์ต่างประเทศ เพราะขากลับเราไม่ต้องรีบร้อนและแน่นอนว่าแทบทุกคนคงต้องมีของติดไม้ติดมือกลับบ้านเป็นเรื่องธรรมดาถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจไปช็อปปิ้งกันเต็มที่ก็เถอะ

อ้อ! เรื่องรอบคอบที่ต้องมอบถ้วยรางวัลให้จุ๋มอีกอย่างก็คือเธอให้พวกเราเลือกสั่งอาหารเย็นบนเครื่องไว้ล่วงหน้าเลยว่าใครอยากกินอะไรจะได้ไม่มีปัญหา ทุกอย่างสั่งผ่านระบบออนไลน์จ่ายเงินล่วงหน้าระบุชื่อผู้โดยสารพร้อมที่นั่งไว้เสร็จสรรพทำให้ซื้อได้ถูกกว่าไปสั่งกินบนเครื่อง เช่น ข้าวผัดกะเพราไข่เจียว สั่งออนไลน์ ๑๕๐ บาท บนเครื่อง ๑๘๐ บาท เป็นต้น(เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าเราบินโดยสายการบินปกติไม่ใช่สายการบินโลว์คอสแบบนี้)    

ดึกขนาดนี้แล้วร้านอาหารย่านนัมบะยังมีของให้กิน เพราะคนที่นี่นอนดึก

ในที่สุดเราก็ได้โบยบินพ้นน่านฟ้าเมืองไทยเสียที(หลายท่านกำลังเริ่มรำคาญอารัมภบทพอดี กว่าจะได้เดินทางแหมมันช่างเรื่องมากเสียจริง!) ทุกสิ่งอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ เราได้ที่นั่งตามที่ต้องการ ได้กินอาหารที่สั่งครบทุกคน...

ยกเว้น...ความเป็นไปของโลก

ฤดูนี้เป็นฤดูมรสุม ถนนบนฟ้าไม่ได้โล่งโจ้งแสนสะดวกอย่างที่คิดนะ กัปตันต้องพาเครื่องบินอ้อมแนวพายุฝนเพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารทำให้เสียเวลาไปครึ่งชั่วโมง และที่ช้ากว่าการคาดหมายก็คือตรงด่านตม.ของสนามบินคันไซ เปิดช่องทางให้ผู้โดยสารเข้าตรวจพาสปอร์ตแค่ ๓ ช่อง แถวรอคิวจึงยาวเหยียด 

ดังนั้น แม้พวกเราไม่ต้องไปคอยรับกระเป๋าสัมภาระแต่กว่าจะออกพ้นบริเวณด้านในสนามบินออกมาได้ก็ไม่ทันรถไฟเสียแล้ว!

หิวโหย

ตกรถไฟ ไม่เป็นไร ยังมีรถบัส ...

แผนเปลี่ยนตั้งแต่จุดนี้ แต่ทุกคนทำใจไว้แล้ว คุณนิดผู้เชี่ยวชาญการซื้อตั๋วรถไฟในญี่ปุ่นรับหน้าที่กดตั๋วมาให้ครบทุกคน ๑๒ ใบ(ขอบคุณๆๆๆ) ระหว่างนั้นเราก็ไปเข้าคิวรอขึ้นรถบัส ซึ่งจะออกตรงเวลาเป๊ะเหมือนรถไฟนั่นแหละ

นั่งสับปะหงกสลึมสลืมด้วยความง่วงงุนอยู่เกือบชั่วโมง รถก็จอดเทียบข้างถนนย่านนัมบะ คราวนี้ล่ะจากตาปรือเปลี่ยนมาเป็นตาแจ้ง เพราะได้เวลาแบ็กแพ็กของจริงในโอซาก้าแล้ว เนื่องจากเราต้องเดินไปหาที่พักละแวกนั้นซึ่งถ้าเป็นกลางวันคงไม่ยากนัก แต่นี่เป็นกลางคืนเวลาเกือบตี ๑ ของญี่ปุ่น

เวลานั้นแทบทุกคนเกือบหมดสภาพ บ้างเข็นกระเป๋า บ้างแบกเป้ขึ้นหลัง เดินตามกันเป็นลูกเป็ด มีคุณนิดผู้เชี่ยวชาโอซาก้าอยู่หัวขบวน...ประมาณ ๒๐ นาทีเราก็ถึงที่พัก

โอซาก้าอยู่ใต้ฝ่าเท้าจริงๆ แค่คืนแรกก็เดินแล้ว 

.....

(ตอนที่ ๔ ของใหม่ อดใจแป๊บนะ)