ชะตากรรมมักจะเชื่อมโยงชีวิตเราเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง
อาจเป็นสถานที่ ผู้คน สิ่งของ
หรือเรื่องราวที่ดูดดึงหัวใจเราไว้ ให้วนเวียน ผูกพัน
“ศรีราชา” เป็นท้องทะเลแห่งแรกในชีวิตที่ฉันรู้จัก
เด็กบ้านนอกจากลุ่มแม่น้ำโขง
ไม่เคยเห็นผืนสมุทรมาก่อนนอกจากสายน้ำหลากอารมณ์สายเดียวนั้น น้ำโขงที่ว่ากว้างแล้วไร้ความหมายสิ้นเมื่อท้องทะเลปรากฏอยู่เบื้องหน้า
ศรีราชาเมื่อ 40 ปีก่อนมีเกาะลอยเป็นจิตวิญญาณของเมือง
รถบัสทัศนาจรของนักเรียนจอดให้เราลงไปไหว้พระบนเกาะ
มีครูถือธงนำขบวนเป็นแถว เด็กๆในชุดนักเรียน
ปีนบันใดขึ้นไปกราบพระพุทธรูปบนเขาแล้วเดินกลับเข้ามาริมอ่าว
โขดหินระดะอยู่ตามชายหาด จำได้ว่าเวลานั้นน้ำยังใสแจ๋ว
มีปลิงทะเลตัวเขื่องขดอยู่ตามซอกหิน
มองเห็นชัดแม้กระทั่งพื้นทรายและกรวดใต้ทะเล
เวลานั้นศรีราชายังไม่เป็นทะเลโคลนชัดเจนแบบวันนี้
ในเขตน้ำตื้นยังพอมีผืนทรายน้อยๆให้เหยียบ ประสบการณ์ครั้งแรกในทะเลดึงหัวใจเด็กจากที่ราบสูงให้โบยบิน ฉันถอดรองเท้าและถุงเท้าออก
เปลือยตีนอยู่ใต้น้ำ ปล่อยให้คลื่นซัดขาเป็นระลอก
น้ำทะเลเค็มเหมือนเกลืออย่างที่เขาว่าจริงไหม?
ฉันจุ่มนิ้วลงลงไป เพื่อนๆที่มาด้วยกันต่างก็ได้ลิ้มชิมรสชาติห้วงสมุทรจากปลายนิ้วของตัวเอง
สูดอากาศชายฝั่งไว้เต็มปอด เย็นชื่นใจ
วินาทีนั้นลิ้นชักความทรงจำเปิดกว้าง
บันทึกภาพประทับใจลงไปว่า ที่แห่งนี้คือทะเลผืนแรกในชีวิต
...
เมื่อเติบโตขึ้นงานข่าวและความเป็นหญิงสาวพาฉันกลับไปศรีราชาซ้ำอีกสองสามครั้ง
สายตาที่มองโลกอย่างเบิกบานและเสพความสำราญอยู่เป็นนิจยังมองไม่ทะลุเข้าไปถึงเนื้อในของเมือง
ศรีราชายามนั้นเป็นเพียงทางผ่านพาฉันไปย่ำเท้าอยู่ในอดีตราชฐานบนเกาะสีชังที่ยังไม่ได้รับการบูรณะ
ความทรุดโทรมร่วงโรยกล่นเกลื่อนอยู่ตามรายทาง เป็นรอยอดีตชวนอาดูรที่เหมือนยังใหม่หมาด
บนทางผ่านแค่เพียงร้อยปี
พระจุฑาธุชราชฐานเวลานั้นรกเรื้อ เถาวัลย์และวัชชพืชปกคลุมไปทั่ว
ทำให้ฉันนึกถึง “กาเบรียล การ์เซีย
มาร์เกซ” กับ “หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว” ของเขา
สงสัยนักถ้าคนเราจะมีอายุยืนยาวถึง 100
ปีเขาจะยังเหลือเพื่อนข้างกายที่พอจะคุยกันได้อยู่สักกี่คน และจะคุ้มค่าไหมถ้าเราต้องแลกหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อจะอยู่กับความโดดเดี่ยวในชีวิตที่เหลืออันยาวนานแต่ว่างเปล่า
เวลานั้น ในความเป็นหญิงสาวเต็มวัย
กลิ่นของความรักดึงดูดใจได้มากกว่ากลิ่นทะเล ประกายดาวหรือจะสู้แววระยับของนัยน์ตาที่เฝ้ามองไม่วาง
โดยไม่ต้องกังวลว่าฟ้าจะสว่างหรือมืด
มหาสมุทรกว้างเพียงใดก็ยังไม่เท่าพื้นที่ของความสุขอันไร้ขอบเขต
สีของทะเลหรือจะงามเท่าสีที่หัวใจระบายลงไปในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านพบ
โลกใต้ฝ่าเท้าของฉันเล็กจ้อย
เมื่อเทียบกับโลกภายในที่โอบกอดตัวเองไว้ในความฝันเพริศแพร้ว
...
หลายปีผ่าน กงล้อของชีวิตพัดพาฉันกลับมาศรีราชาอีกครั้ง
เมื่อเริ่มนับถอยหลังสู่วัยตะวันคล้อย
ดอกไม้ดอกเดียวกันนั้นผ่านจุดเบ่งบานสูงสุดไปแล้ว
ไม่มีวันที่จะหวนคืนเป็นดอกตูม
น้ำพุแห่งความเยาว์วัยที่เคยพวยพุ่งหลั่งไหล เหลือเพียงหยาดน้ำรวยริน อีกไม่นานดอกไม้จะปลิดกลีบร่วงหล่นและบ่อน้ำพุก็จะเหือดแห้ง
แต่นาทีนี้ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป...
แปลกนักยิ่งเติบโตขึ้นฉันยิ่งรู้สึกว่าตัวเล็กจ้อยลงไปเรื่อย
โลกภายนอกกว้างใหญ่เหลือแสน มีสิ่งที่เรายังไม่รู้อีกมากมายมหาศาล แต่โลกภายในกลับลดขนาดพื้นที่ลงเท่ากับตัวตนที่เกือบมองไม่เห็น
เป็นอณูแห่งเถ้าธุลี เบาสบาย
ทะเลแห่งแรกยังเป็นทะเลผืนเดิม แต่มีน้ำใหม่เติมลงไปทุกวัน
ทั้งน้ำจากฟ้า และน้ำจากเมือง
เกาะลอยขยายขนาดและสิ่งปลูกสร้างตามการเติบโตของเมือง
น้ำทะเลใสแจ๋วในอดีตมีสภาพเป็นทะเลโคลนชัดแจ้ง
กลายเป็นแหล่งพักฟื้นฝังตัวของสรรพสัตว์ใต้สมุทร
ทั้งกุ้ง หอย ปู ปลา อาหารโอชารสแห่งซูเปอร์มาร์เก็ตที่ไม่มีวันปิด
จนกว่าดาวโลกดวงนี้จะสูญสิ้น
พื้นที่ริมอ่าวเปลี่ยนโฉมกลายเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่
ครอบครองพื้นที่สวยที่สุดของชายทะเล
และทุกคนได้เป็นเจ้าของมันร่วมกันแบบไม่มีแบ่งชั้นวรรณะ
ความรู้สึกใหม่ในที่เดิมแปลกหูแปลกตา แต่ความทรงจำห้วงเวลาแสนงามนั้นยังฝังใจ กลับมาศรีราชาคราวหลังนี้ทำเอาฉันตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำ
จนคิดอยากจะฝังตัวอยู่ที่นี่ในบั้นปลายชีวิต
มันอาจเป็นชะตากรรมที่กำหนดไว้แล้ว อาจจะจริงที่ทุกสิ่งในโลกนี้ถูกออกแบบและจัดวางด้วยกฏแห่งจักรวาล
และด้วยจิตใจของเราเอง มิใช่เหตุบังเอิญที่ศรีราชาเป็นผืนทะเลแรกที่ฉันรู้จัก
และอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่มันจะกลายเป็นผืนทะเลสุดท้ายที่ฉันมองเห็น
...
อุบัติเหตุชีวิตทำให้ฉันผ่านทางกลับไปเยือนศรีราชาอีกครั้งและพบกับโฉมใหม่ของเมืองจนตะลึงจังงัง
ตั้งแต่ชายฝั่งทะเลตะวันออกของไทยมีพัทยาเป็นพระเอกของเมืองท่องเที่ยว
มีระยองเป็นศูนย์อุตสาหกรรมหนักขนาดใหญ่บึ้ม
เมืองตากอากาศในอดีตอย่างบางแสนกับศรีราชาก็กลายเป็นเพียงเมืองผ่าน
วันนั้น...ฉันกับเพื่อนร่วมงานขับรถกลับจากพัทยา
พอเราเห็นป้ายร้านอาหาร “มุมอร่อย”
ตรงสามแยกที่จะเลี้ยวซ้ายเข้าไปยังเกาะลอยจู่ๆก็เกิดอาการอยากแวะแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ทันทีที่รถวิ่งฉิวไปบนถนนเส้นใหม่ สิ่งอันชวนตื่นใจก็ปะทะสายตา
ช่างสะอาดสะอ้าน สวยงามอะไรเช่นนี้ ถนนสี่เลนที่เรากำลังขับเคลื่อนไปลาดยางเรียบกริบ
มีทางเท้ากว้างขวางสองฟากฝั่ง พร้อมเครื่องหมายจราจรบนพื้นผิวถนนชัดเจนราวกับที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยที่เราคุ้นเคย
ผ่านวงเวียนเกาะลอยเลียบไปตามชายทะเล
ขวามือเป็นแนวต้นสนสูงบ่งบอกอาณาเขตของสวนสาธารณะและสวนสุขภาพขนาดใหญ่ของเมืองที่เปรียบเสมือนปอดของชุมชน
ช่างน่าอยู่อะไรเช่นนี้!
หัวใจฉันกระตุกวาบขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
สีชมพูอ่อนหวานระบายลงตรงก้อนเนื้อเท่ากำปั้นแล้วเอิบอาบไปทั่วร่าง
ความรู้สึกเต็มตื้นอิ่มเอมหลั่งไหล
ตอนเดินอยู่ในสวนหัวใจของฉันอุ่นขึ้นเรื่อยๆ
เป็นความอบอุ่นคุ้นเคยราวกับอยู่ที่นี่มายาวนาน มีเมืองชายทะเลน้อยนิดที่เปิดพื้นที่ชายฝั่งให้เป็นของชาวบ้านทุกคนอย่างแท้จริง
สวนสาธารณะแห่งนี้คือความเป็นจริงที่จับต้องได้ ไม่ว่าเศรษฐีหรือยาจก คนไทยหรือต่างชาติ
ล้วนมีสิทธิ์เท่าเทียมในการเป็นเจ้าของสวนริมทะเลที่กว้างขวางสวยงาม
มีสิ่งอำนวยความสะดวกพร้อมพรั่ง
ลมทะเลของเมืองนี้ช่างชื่นเย็นหอมหวาน บริเวณโค้งอ่าวสวยงามที่สุดของเมือง
ไม่ใช่ที่ตั้งโรงแรม รีสอร์ต คอนโดมิเนียม บ้านพักส่วนตัวของนักการเมืองหรือคหบดีเหมือนเมืองริมทะเลอื่นๆ
แต่พื้นที่ 40 กว่าไร่ถูกจัดไว้ให้เป็นของทุกคน
ฉันเห็นลู่จ๊อกกิ้ง ลานสเก็ตบอร์ด สนามตะกร้อลอดบ่วง
เครื่องมืออุปกรณ์การออกกำลังกายนานาไม่หรูเหมือนในห้องยิมแต่ดูแข็งแรงทนทานสำหรับการใช้งานกลางแจ้ง
ที่สำคัญทุกอย่างบริการฟรีพร้อมคำแนะนำวิธีใช้อุปกรณ์แต่ละอย่างครบถ้วน
ตรงทางเข้าสวนปักป้ายขนาดใหญ่บอกว่า SRIRACHA WI-FI PARK พื้นที่เล่นอินเตอร์เน็ต ฟรี!
มีโต๊ะเก้าอี้ไม้ตั้งเรียงรายเป็นแถวกระจายอยู่ทั่วบริเวณ
ยาวไปถึงร้านกาแฟอีกร้านหนึ่งสุดขอบสวนด้านใต้ เจ้าของโน๊ตบุ๊คหลายคนกำลังก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับจอตรงหน้าโดยไม่สนใจใคร
มีปลั๊กเสียบสำหรับชาร์จไฟเครื่องคอมพิวเตอร์ด้วย
ช่างสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีที่ติ
พื้นที่ต่อเชื่อมต่อ
ไว-ไฟ อินเตอร์เน็ตแห่งนี้ ทางเทศบาลเมืองศรีราชาโดยท่านอดีตนายกเทศมนตรี “ฉัตรชัย ทิมกระจ่าง” ได้รับความร่วมมือจากองค์การโทรศัพท์แห่งประเทศไทยจัดให้มีระบบอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงแบบไร้สายให้บริการฟรีครอบคลุมพื้นที่ในรัศมีประมาณ
๒ กิโลเมตร
มองไปรอบตัวรู้สึกได้ถึงความสุขบนใบหน้าผู้คนจากรอยยิ้มของผู้ใหญ่และเสียงหัวเราะเบิกบานของเด็กๆ
ไม่ว่าคุณจะสุขหรือทุกข์ ร่ำรวยหรือยากเข็ญ
ถ้ามาถึงที่นี่คุณจะได้เห็นใบหน้าแห่งความสุขในทุกช่วงเวลา ตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นจนดึกดื่นดาวพราย
ก่อนจากมาฉันสูดลมหายใจลึก รับเอาอากาศสดชื่นชายทะเล เข้าไปอีกเฮือกใหญ่
นี่คือสวนสาธารณะในฝันของทุกคนอย่างแท้จริง
