ประหนึ่งว่าจะเป็นเรื่องสั้น

                                       ปากกาคารูตูด

ฟรุ้งฟริ้งงงงงง ฟรุ้งฟริ้งงงงงง  (สัญญาณการส่งข้อความทางสมาร์ทโฟน)

นายอยู่ไม่สุข :                เลือกตั้งเมื่อวาน

จบลงด้วยความประทับใจไหมครับ

หรืองวยงง ? อึดอัดขัดใจ ?

นายทุกข์ไม่เป็น :            เอ๊ะ ถามแปลกๆ

มีอะไรเหรอคุณอยู่ไม่สุข

นายอยู่ไม่สุข :                ก็ผลมันผิดคาด ไม่รู้เบื้องลึก เบื้องหลัง

กลับซ้ำรอยเมื่อ ๔ ปีก่อน

ก็คิดว่า อาจารย์....จะเป็นน่ะครับ

นายทุกข์ไม่เป็น :            ทำไมต้อง "งวยงง ? อึดอัดขัดใจ ?" ละครับ ในเมื่อไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว

ที่เชิญเขามาก็เพราะไม่รู้ว่ามีอาจารย์อีกคนเขาสนใจจะมาทำงานอยู่

ยิ่งมากันเป็นทีมแบบนี้ก็ยิ่งดีใหญ่

นายอยู่ไม่สุข :                ไม่ "งวยงง ? อึดอัดขัดใจ ?" ก็ดีครับ แต่งวดก่อน มันพลิกล็อก คาดไม่ถึง

ผมเลยอึดอัดไปเป็นปี

นายทุกข์ไม่เป็น :             เอ...เรื่องแบบนี้คุณอยู่ไม่สุข คงไม่รู้จักผมนะครับ ถึงได้ตั้งคำถามออกมาแบบนี้ ตำแหน่งในสมาคมนี้ไม่ใช่เรื่องต้องมาแย่งชิงกัน การทำงานเพื่อส่วนรวมอย่างดีก็เสมอตัว แต่ส่วนใหญ่ถูกด่ามากกว่า อยู่มา ๔ ปีนี่ผมเห็นความเป็นมนุษย์ใต้รอยยิ้มอย่างถึงแก่น พอใจมากแล้ว...ถ้าจะถามว่าอึดอัดด้วยความรู้สึกสะใจก็เสียใจด้วยนะ ตอนนี้ผมตัวลอย เบาสบายมากกว่า จะได้เอาเวลามาทำงานเพื่อตัวเองให้มากขึ้น  ส่วนการเลือกตั้งเมื่อ ๔ ปีก่อน ผมไม่ทราบ ไม่รู้เห็น เพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ที่ผมได้เข้าไปทำงานเพราะถูก "รับเชิญ"

นายอยู่ไม่สุข :                ขอโทษเถอะพี่ ผมถามไม่เคลียร์ ลืมไป

เป้าหมายที่ถาม คือ หมายถึงอาจารย์ครับ ไม่ใช่พี่

นายทุกข์ไม่เป็น :             (อ้าว...เมิงหมายถึงคนอื่นแล้วมาถามตรูทำไมฟระ...นายทุกข์ไม่เป็นชักหงุดหงิด) อย่าลืมว่าผมใส่หมวกใบใหญ่กว่านี้มาจนเอียนแล้วนะ และไม่ได้สนุกกับลาภ ยศ สรรเสริญเลยแม้แต่น้อย คุณอยู่ไม่สุขลองเข้าไปทบทวนดูประวัติผมย้อนหลังหน่อยก็ดี ผมน่ะเป็นกรรมการบริหารองค์กรมาสิบกว่าปีพอเบื่อแล้วก็ลาออกมาเองเลยไม่ต้องให้คนไล่หรือโดนปลด ผมผ่านพบการเป็นอะไรสารพัด  อิ่มเต็ม และไม่ได้กระหายอยากสิ่งใดอีก  เรื่องงานสมาคมนี้ไม่มีอะไรติดค้างแม้แต่น้อยนะ ยินดีอย่างยิ่งกับทีมที่ได้รับเลือกตั้งเข้าไป  และถ้าผมได้รับเชิญให้ไปช่วยงานที่ไหนอีก ถ้าหากสามารถทำได้ก็ยังยินดีช่วยไม่มีปัญหานะ เพราะผมไม่ได้เป็นศัตรูกับใครเลยในโลกนี้ ส่วนใครจะเป็นศัตรูกับผมหรือไม่นั้นผมไม่ได้สนใจ สำหรับอาจารย์คนที่คุณพาดพิงถึงน่ะแกไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรในความขัดแย้งของพวกคุณที่ผานมาเลย

นายอยู่ไม่สุข :               คือผมเป็นห่วงอาจารย์น่ะครับ เกรงว่าจะจากไปด้วยความไม่ประทับใจ ผมเป็นคนหนึ่งที่เชียร์ให้แกมาเป็นนายกนะ เพราะตอนนั้นมองไม่เห็นใคร และปกติสมาคมนี้หานายกยากอยู่ครับพี่

นายทุกข์ไม่เป็น :            (เมิงเป็นห่วงเขาก็ไปบอกเขาตรงๆสิฟระ...นายทุกข์ไม่เป็นชักของขึ้น) คุณพูดแปลกๆนะ เราไม่ได้เตรียมการอะไรจะมาแย่งชิงตำแหน่งเลย ยิ่งอาจารย์คนที่คุณเป็นห่วงน่ะแกยิ่งไม่ได้คิดอะไร ไม่เช่นนั้นแกก็คงขนลูกศิษย์มาเทเสียงให้เป็นร้อยแล้ว ถ้าจะเปิดศึกกันจริงๆ คงไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้หรอก แกถูกผมชวนมาด้วยความไม่รู้ว่าคนอื่นสนใจตำแหน่งอยู่แต่แรก เพราะผมเห็นเงียบๆอยู่ไม่มีใครเสนอตัวเลย ถ้าผมรู้นะว่ามีคนอยากมาเป็นอยู่แล้วจะส่งเทียบเชิญไปใส่วอเลย แต่นี่มากันแบบขอมดำดิน ก็ช่วยไม่ได้ที่มันต้องจบแบบนี้  ถ้าจะถามความรู้สึกก็คือ ผมเสียใจนะที่เป็นคนเชิญคนที่คุณเป็นห่วงมาซวยไปกับผมด้วย ส่วนเรื่องอึดอัดขัดใจและงวยงงน่ะ ไม่มี  ถ้าคุณอยู่ไม่สุขอยากทำความเข้าใจในเรื่องนี้ก็ให้เข้าใจคำอธิบายนี้ด้วยแล้วกัน

นายอยู่ไม่สุข :                ครับพี่ เข้าใจแล้วครับ

นายทุกข์ไม่เป็น :            อ้าว!...ทำไมคราวนี้เข้าใจง่ายนักล่ะ ไม่อึดอัดขัดใจ งวยงงเหรอ?

นายอยู่ไม่สุข :                ฟิ้วว(เสียงหายตัว)

นายทุกข์ไม่เป็น :             เดี๋ยวก่อนสิคุณอยู่ไม่สุข...ปากกาที่ตูดคุณน่ะเอาออกมาล้างมั่งก็ดีนะ เดี๋ยวติดเชื้อในกระแสเลือดเข้า ถึงตายเชียวนะคุณ

.....